امیررضا جون نفس مامان وبابا

                                                                                                                عزیزم سال قبل از تولدت روز نیمه شعبان با بابایی داشتیم تو خیابون ها چرخ می خوردیم که پشت ترافیک ماشین ها که داشتن پذیرایی می شدن ...

یکی دو هفته ای قبل از اینکه وقت واکسن زدنت برسه من کلی استرس داشتم .هر روز که می گذشت استرس من هم بیشتر می شد روز 25 مرداد  صبح زود من وبابایی تو رو بردیم برا واکسن زدن و اول  خانم مسئول بهداشت  وزن و قد و دور سرت رو گرفت و  گفت رشدش خیلی خوبه وقتی موقع زدن واکسن شد خانمه  یه نگاه به من که پر از استرس بودم کرد و گفت بیا پاش رو بگیر تا واکسن رو بزنم همینکه می خواستم جلو برم دوباره گفت نمی خواد معلومه که خیلی ترسیدی بزار باباش این کار رو بکنه ،تو هم آروم همینطور نگاه به ما می کردی همینکه بابایی پات رو گرفت انگار تازه فهمیده باشی چی شده زدی زیر گریه منم اشک تو چشمام جمع شده بود و خدا خدا می کردم زودتر واکسن رو بزنه وتو ...

امیر رضا جون الان که می خوام اون روزهای سخت رو برات بنویسم 9 ماهی ازاون روزهای پراز استرس و گریه های من و دلداری دادنهای بابایی گذشته  وشکر خدا تو الان کنارم با خیال راحت خوابیدی. روز 8 فروردین91 بود که با بابایی رفتیم تا یه سونو بدیم تا از سلامتیت مطمئن بشیم و بقیه بارداری رو بریم تهران تا زیر نظر یکی از بهترین دکترها بگذرونیم اما تو سونو فهمیدیم که جفت پایینه وخطرناک وباید بقیه بارداری رو استراحت مطلق داشته باشم . اون روزها خیلی سخت گذشت و هرروز کار مامانی گریه بود که نکنه تو رو از دست بدم چون اونموقع فقط 28 هفته از بارداریم گذشته بود و حداقل 10 هفته دیگه رو باید استراحت می کردم. تو اون مدت به خیلی ها زحمت دادیم  دو تا باباجون و...

امیرم می خوام برات از خواب نازت بگم که اون روزهای اول خیلی من رو ترسوند.وقتی که روز اول تو بیمارستان تو رو پیش من آوردن توی یه پارچه آبی عروسکی پیچونده بودنت تو هم برا خودت حوابیده بودی حتی وقتی لباس تنت کردن صدات در نیومد برعکس الان که نمی شه دست به لباسات یزنیم که دادت در میاد والفرار. خلاصه همه میومدن تا این شاه پسر مارو ببینن ولی برا خودت همچین خوابیده بودی که توپ هم بیدارت نمی کرد.حتی یکی دوبار پوشکت رو که عوض کردن هیچ به رو خودت نیاوردی منم مرتب از دکتر وپرستارها می پرسیدم نی نی ما چیزیش نیست که اینطوری خوابه.دکتره هم یه لبخندی می زد و می گفت پسر خوبیه می دونه مامانش درد داره نمی خواد اذیتش کنه ولی من حسابی ترسیده بودم. توی 40 روز اول ...

امیررضا جون من و بابایی بعد از گذروندن سه چهار ماهی که خونه نبودیم بالاخره تصمیم گرفتیم زودتر برگردیم خونه وزندگی سه نفره رو با هم شروع کنیم  با اینکه برام خیلی سخت بود چون تو فقط 15 روزت بود ومن هنوز درست سرپا نشده بودم وهنوز به کمک احتیاج داشتم  .اما دیگه هم من وبابایی از خونه به دوشی خسته شده بودیم هم کلی به همه زحمت داده بودیم خلاصه بابا جون و مامان جون زحمت کشیدن یه مهمونی برات گرفتن وسیسمونی قشنگت  رو که برات زحمت کشیده بودن خریده بودن رو برات با کمک عموها وخاله ها آوردیم خونه وچیدیم و بالاخره اولین شب زندگی سه نفره رو تو خونه خودمون رو شروع کردیم.